سکوت هایی که میکنیم!
بعد از اتفاقی که اون شب برام افتاد همش به این فکر میکنم که اگه یه بار دیگه این ماجرا پیش بیاد چطور باید از خودم محافظت کنم! بعد اینکه با ابجی و مامان در میون گذاشتم هرکدوم راه کارایی پیشنهاد دادن. مامانم خیلی ناراحت بود. میگفت چرا نباید جایی باشه که این ادمای مریض خودشونو تخلیه کنن. ابجی میگفت چندتا از دوستاش که خوابگاهی هستن همیشه همراهشون چاقو، فندک، اسپری فلفل، شوکر و... دارن. ولی من اصلا نمیتونم از این چیزا استفاده کنم. جراتشو ندارم:/ از طرفی نمیخوام بازم جیغ بکشم-___- از طرف دیگه میدونم اگه حتی بزنم با چاقو بکشمش هم بازم از اینجور ادما پیدا میشه. نمیدونم راه حل این مساله چیه. هیچ کدوم از این راه حل هایی هم که پیشنهاد دادن باعث نمیشه که این موضوع کلا از بین بره صرفا فقط یه راه نجات برای یه موقعیت هست!نه همش. به این فکر میکنم که زن تو جامعه ی ما چقد کم ارزش و بی اهمیته! و چقد ما هممون سکوت میکنیم. خودم همون شب تنها کاری که کردم سکوت بود! هیچ شکایتی نکردم! فقط از این مساله ی مهم فرار کردم. نباید اینجوری ادامه پیدا کنه. نباید از کنار تجاوز کردن انقد راحت رد بشیم.
یاد "دی" افتادم که از کلمبیا اومده بود. خیلی دختر خوبی بود. و دوست خیلی خوبی. اونروزی که براش همچین اتفاقی افتاده بود اونم گریه کرده بود ولی عکس پسره رو گرفته بود و برده بود پیش پلیس و پلیس ها تنها کاری که کرده بودن این بود که دسته جمعی بشینن و بهش بخندن! به کسی که بهش تجاوز شده بود خندیده بودن!
و ما فقط سکوت میکنیم!
