یهویى نوشت

کاراى دانشگاه خیلى بیشتر از اون چیزیه که فکرشو میکردم. کلا تا الان به نظرم مدرسه خیلى بهتر از دانشگاه بود. اولین دلیلم هم میتونه دوستام باشه که خیلى خوب بودن. دوستایى که هوامو داشتن. میدونستن من ارومم و همیشه پشتم بودن. از بین دوستاى دانشگاهم فقط نون رو خیلى دوس دارم. واقعا از اینکه اینهمه مدت نمیشناختمش ناراحتم. البته دانشگاه با وجود امید برام خیلى بهتر شده. رابطم با امید همچنان داره خوب پیش میره هرچند به یه مشکلى برخوردم ولى دارم باهاش کنار میام چون اگه الان کنار نیام همیشه این مشکل باهام همراه میشه. بیشترین ترسى که تو رابطم دارم اینه که نکنه امید هنوز دلش پیش دوس دختر قبلیش باشه چون مدت زیادى باهم بودن ولى بعد به این نتیجه میرسم که هرچقد بیشتر باشن بیشتر از چشم هم میوفتن:/ و اینکه امید همش میگه براش تموم شده. من اصلا همچین ادمى نیستم نمیدونم چرا برام انقد مهم شده. ابجى میگه چون امیدو بیشتر از بقیشون دوس دارى براهمین برات مهم شده ولى خودم هیچ نظرى ندارم.

همچنان دارم کلاس زبانمو ادامه میدم. هرچند مزخرف میخونم ولى بهتر از بیکار نشستنه.

از خوبیاى دیگه ى امید اینه که میدونه کى لمسم کنه، کى تحریکم کنه، کى ببوسه، کى حرف بزنه و کى گوش کنه و من واقعا از کاراش خوشم میاد چون همشو با دقت و وسواس خاصى انجام میده و به قول خودش امید داریم:)

همینا:)