براى تهى عزیزم

یه روز صبح بیدار میشى مثل همه ى روزهاى تکرارى دیگه. به این فکر میکنى که چقدر از کارات مونده و دوستتو به یاد میارى که جلوى همه باهات بدرفتارى کرده. میاى وبلاگتو باز میکنى تا بنویسى بلکه یکم اروم شى ولى یه کامنت دارى! باز میکنى تا ببینى کیه. دوستیه که کمترین ارتباط رو باهاش داشتى ولى شخصى ترین حساى زندگیتو میدونه، هیچوقت همدیگه رو ندیدین ولى بیشترین اهمیت رو بهت داده! و اینجورى میشه که میفهمى هنوز مهربونى هست. هنوز دوستى هست. هنوز زندگى میتونه خوب باشه. و چقد حرفاى خالصانه ى یه نفر میتونه تا مدت ها تورو خوشحال کنه:)

+ببخشید