من! و دوباره من

این روز ها بیشترین چیزى که بهش فکر میکنم مردنه. احساس میکنم هیچوقت قرار نیست از زندگیم راضى باشم و این فکر هر لحظه بیشتر و بیشتر منو میترسونه. زندگیم دچار یه نوع روتین مزخرفى شده که هیچ راه فرارى ازش پیدا نمى کنم. دام مى خواد سال ها بخوابم بدون اینکه نگران چیزى باشم. سردرد ها دوباره برگشتن و با هرچیز مسخره اى گریم میگیره. احساس میکنم رابطم با امید کم رنگ شده. بعضى وقتا کاملا میفهمم که بهانه میاره ولى ترجیح میدم اهمیت ندم تا هردومون تو ارامش باشیم. رابطه ى جنسى همیشه هم چاره ساز نیس.