امید.٣

حالم به طرز عجیبى عجیبه! باید گریه کنم. باید ناراحت باشم. باید بمیرم. ولى نه گریه میکنم نه ناراحتم و نه مردم! البته که ناراحتم! روزاى خوبى که داشتیم همش جلوى چشممه و ما فقط روز خوب داشتیم هیچ روز بدى باهاش ندارم! حالم خیلى عجیبه. انگار تو یه شوک بزرگم و اصلا نمى تونم باورش کنم ولى قبولش کردم! پر شدم از تناقض. احساس مى کنم اگه یکم گریه کنم حالم خیلى نرمال تر میشه ولى اصلا نمى تونم گریه کنم. چرا باید گریه کنم؟ روزاى خوبى داشتیم که تموم شدن و حالا باید ادامه بدم تا روزاى بهتر بیان. ولى ناراحتم. کل روز رو تختم دراز میکشم و اهنگایى رو گوش میکنم که تو کل عمرم یه بارم گوش نکردم! فرندز میبینم و اصلا نمیخندم. براى داداشم ویدیو میفرستم وقتى که دارم اهنگاى کسشر رو لپ تاپشو میخونم. به ابجى تکست میدم که برام پیتزا با قارچ زیاد و نوشابه بگیره. بدون اینکه مامان ازم بخواد شام درست میکنم و با بابا درباره ى وضع بد اوضاع حرف میزنم. باباى تدى رو میذارم کنارم سرمو میذارم رو شونش و باهم انیمه میبینیم. به دایناسور پیام میدم و میگم حالم خوب نیست. میرم عکسامونو نگاه میکنم و لبخند میزنم. فال حافظ میگیرم. اخرین پیام هامونو میخونم و بازم گریه نمى کنم.

امید، امیدیه که از دلم پاک نمیشه.