امید.٥

از مسافرت برگشتم. صبح ها میرفتیم گردش و شب ها کابوس میدیدم. خیلى وقته که شب ها جیغ نمیزنم. بیدار میشم و اروم اشک میریزم. سعى میکنم خودمو شاد نشون بدم. تو همه ى استورى هام لبخند میزنم. توییت هاى مسخره مینویسم. پیش همه ارومم. ولى شبا گریه میکنم. شبا همه چى اوار میشه رو سرم. شبا فقط خودم هستم و خودم. توى یک سال اخیر با پنج نفر تو رابطه بودم و نتونستم ادامه بدم. احساس میکردم با امید میتونم ولى نشد. دلم تنگه. دلم گرفته. از همه چى میترسم. از الان. از اینده. از ادما. من یبارم اینجورى شده بودم. ولى با تمام قدرتم بلند شدم و جنگیدم. بازم بلند میشم. بازم ادامه میدم. بازم لبخند میزنم و بازم گریه میکنم.

+بچه ها مرسى براى پست قبلى برام کامنت گذاشتین. ولى چون تعدادشون زیاد بود نتونستم جوابتونو بدم. دلم میخواد جواب بدم ولى واقعا توان تایپ کردن ندارم. امیدوارم ناراحت نشین