پى ام اس

ذهنم مشغول است. همه چیز برایم تکرار میشوند و در دور سرم میگردند. انقدر میگردند تا من را دیوانه کنند و اشک بریزم. از خودم خسته شدم. از افکار پوسیده اى که در مغزم هستند خسته شدم. فکرهایى که احتمالا فقط ده درصد واقعى میشوند. ان هم شاید. اما همان ده درصد یک دیلدو در دست گرفته و با فشار به مغزم میکوبد که مبادا فراموش کنى! هرروز یک سوال جدید برایم ایجاد میشىد تا با ان خودم را اذیت کنم. البته فقط خودم نیستم امید هم هست. و همه فکرم شده است امید. به این فکر میکردم که مم اعتمادم را نسبت به ادم ها خیلى دیر از دست میدهم انقدر دیر که یک روز به خودم مى ایم و میبینم هى واى من همه چیز بر باد رفته است! حتى وقتى امید ترکم کرد هرکسى که بمن میگفت دوستت نداشت بنظرم بى معنى بود چون که میدانستم داشت. اما چه کنم که تغییر کرده ام. دیگران که هیچ حتى به خودم هم اعتماد ندارم. نمیدانم از دست این فکر ها به کجا پناه ببرم. سوالات در ذهن من گسترده میشوند و جزئیات پیدا میکنند. از هر سوال ده سوال دیگر پیدا میشود و از هر جواب ده جواب دیگر. "اگر شین برگردد چه؟ امید چه چیزى میگوید؟ چه برخوردى خواهد داشت؟ به او میگوید که دوستش داشته ولى الان با کس دیگریست و نمیتواند قلبش را بشکند؟ یا برمیگردد پیش او؟" در جواب همه این ها من یک بازنده ام. من همیشه بازنده بودم. گزینه دوم بودم. قابل ترحم بودم.

اه که چرا قرار است پریود شوم؟