به تازگى متوجه شدم که دچار حسادت به بعضى از ادم هاى اطرافم شدم. مثلا به خانوم رم که احمق هست ولى احساس شاخى میکند. و به خانوم فخ که احمق هست و به حماقتش افتخار میکند.
+ایا واقعا بعضى ها لیاقت دست سازه هایم را دارند؟!
نمیدانم از کجا شروع کنم. چندساعت پیش عصبی و ناراحت بودم و الان حس خوبی دارم. زندگی را دوست دارم. خانه ام را دوست دارم و این تنها چیز خوبی است که قرنطینه کردن برایم داشت. خانه ام را با تمام جزییاتش دوست دارم. البته هیچوقت متوجه این زیبایی ها نشده بودم تا اینکه دوستم از همه ی زیبایی های خانه ام استوری گذاشت. دیوارهای خانه ام را دوست دارم. نقاشی های روی دیوار را دوست دارم. اینه ی سورریالم را دوست دارم. بخاری را دوست دارم. قوری و کتری و پوست پرتقال روی بخاری را دوست دارم. درناهای اویزان از دیوار را دوست دارم. مدادرنگی ها و قلموهای روی میزم را دوست دارم. تدی را دوست دارم. شعرهای که روی دیوار نوشته ام را دوست دارم. فرش زیرپایم را که پدرم در بچگی بافته را دوست دارم. خودم را دوست دارم. موهایم را که الان نارنجی شده اند را دوست دارم. لحاف پر از گربه ی روی تختم را دوست دارم. خودم را دوست دارم. خودم را دوست دارم وقتی که در خانه ی زیبایم زندگی میکنم. خودم را دوست دارم با همه ی چیزهای بدم. امید را دوست دارم. خواهرم را دوست دارم. مادرم را دوست دارم. پدرم را دوست دارم. برادرم را دوست دارم. مریل استریپ را دوست دارم. دوستانم را دوست دارم. استادم را دوست دارم. و همه ی این دوست داشتن ها برای ادامه ی زندگی برایم کافیست.
دلم براى زمانى که نبود و دل تنگش بودم تنگ شده. انگار که نمیتوانم از لحظه، از شادى و از وجودش لذت ببرم. انگار که عادت کرده ام به نبودن و دلتنگ شدن.
گاهى بى دلیل احساس خوشبختى میکنم. انگار که جیب هایم پر از پول است، سیگار را ترک کرده ام و همه ى دنیا را دوست دارم. این قرص هاى گیاهى را به شدت دوست دارم. میتوان همه را دوست داشت.
ادم ها میتوانند در رفتار با ادم هاى مختلف، متفاوت رفتار کنند. مثلا کسى که تا دیروز من و دوستم را بخاطر گیاه خوار بودنمان مسخره میکرد امروز دربرابر خواهرش که گفت گیاه خوار شده بسیار مودبانه و مهربانانه! تشویق کرد! حتى اینکه من سیر دوست نداشتم برایش مهم نبود ولى امروز بخاطر گفته ى خواهرش که سیر دوست ندارد بیخیالش شد!
البته که اینها چیزهاى بسیار مسخره اى هستند که ارزش اهمیت دادن ندارند اما ذهنم مشغول این موضوع بود که چرا هیچوقت از سمت هیچ مردى انقدر به من اهمیت داده نشد؟ نه برادرم نه پدرم و نه دوست پسرم!
چهارمین ترم است که به خودم قول میدهم معدلم خوب شود اما هربار بدتر و بدتر میشود انگار که قرار نیست هیچوقت طعم دانشجوى زرنگ بودن را بچشم. در طول ترم به سختى تلاش میکنم. کارگاه هایم را بدون غیبت و با جلسات اضافى میروم. هنوز میزى که درست میکنم تمام نشده. میترسم استادمان به کسانى که چندتاام دى اف برش زده اند که انرا هم خودشان برش نزده اند نمره ى بیشترى دهد. هربار که یاد بدبختى هایى که این ترم در کارگاه کشیده ام میافتم به خودم فحش میدهم که چرا همیشه سخت ترین کارها را انتخاب میکنم و چرا همیشه بیشتر و بیشتر از خودم انتظار دارم.
فردا اولین امتحانم هست و اگر نتیجه اش بد باشد به کلى ناامید میشوم. چرا که باید چهارتا از درس هایم را بیست بگیرم تا معدلم الف شود. البته در صورتى که دوتاى دیگر را نوزده بگیرم و دوتاى بعدى را نیافتم.
به شدت ناامیدم و این ناامیدى مرا از زندگى باز میدارد.
محتواى این پست از نظر نویسنده ارزش نداشته و پاک شدند.
امروز روزى است که بیست و یک ساله میشوم. دلگیر و امبدوارم. از اینکه هیچ کسى یادش نیست تولدم هست مرا از زندگى ناامید میکند. چرا که مگر میشود بیست و یک سال زندگى کرده باشى و هنوز هیچ دوستى نداشته باشى که روز تولدت را به یاد بیاورد؟ البته که خانواده ام یادشان بود. اما من کسى را فراتر از خانواده میخواستم. امید میگوید که به دنیاى بزرگسالان خوش امدى و من هم سال پیش این احساس را داشتم. راست میگوید. روز تولدش را بخاطر دارم.
به هرحال دیگر سعى میکنم برایم مهم نباشد. کارهایم را انجام میدهم و از دمنوش زنجفیلم لذت میبرم.
احساس جاماندگى دهن باز میکند و مرا میبلعد.
